🐙 Pomnik Jana Kilińskiego W Warszawie

17 kwietnia 1794 r. Jan Kiliński dowodził szturmem mieszkańców na rezydencję ambasadora Rosji. 19 kwietnia 1936 r. pomnik bohatera Powstania Kościuszkowskiego został uroczyście odsłonięty i z przerwami cieszy wzrok warszawiaków do dziś. Przypominamy dzieje niezwykłej postaci i monumentu, który też przechodził ciekawe koleje losu. Wielokrotnie bowiem zmieniał lokalizacje. „W panteonie polskich bohaterów narodowych doby I Rzeczypospolitej był jedynym, który nie mógł się wykazać szlacheckim czy arystokratycznym pochodzeniem. Był jedynym plebejuszem, który wysoko wspiął się po drabinie społecznego awansu, zdobywając znaczący stopień wojskowy i autorytet moralny, niekwestionowany u schyłku życia przez tak znaczące w dziejach narodu postacie jak Jan Henryk Dąbrowski czy Józef Zajączek. Wśród mas uchodził za autentycznego ludowego przywódcę, (...) wodza(...) Był zawsze postrzegany jako „symbol narodowej jedności i ponadklasowej solidarności." - zauważa prof. Jan Drozdowski. Zdolny fachura Jan Kiliński urodził się w 1760 roku w Trzemesznie, tu pobierał nauki w szkole parafialnej. Był 10. dzieckiem mistrza murarki i to on zapewne zaprowadził syna do warsztatu szewskiego, aby opanował zawód, który pozwoli mu się utrzymać w przyszłości. Po śmierci ojca w wypadku na budowie podczas renowacji trzemeszeńskiej świątyni, chłopak wyjechał do Poznania, gdzie terminował dalej w zakładzie prowadzonym przez jego brata Baltazara, mistrza szewskiego. Wkrótce sam nim został, a że miał talent do szycia butów, zyskał wierną klientelę. Ale już warszawską, bo w międzyczasie przeniósł się za chlebem do stolicy. Tu zaangażował się w działalność polityczną. Przywódca warszawskiego ludu W 1792 roku został wybrany jednym z 12 warszawskich radnych. Szybko stał się przywódcą ludu warszawskiego a w 1793 r. przyłączył się do spisku powstańczego. W dniach insurekcji warszawskiej w 17- 19 kwietnia 1794 r. stanął na czele mieszczaństwa i pospólstwa przyczyniając się do oswobodzenia stolicy, a zarazem rozszerzenia powstania kościuszkowskiego. Wkrótce sformował oddziały milicji mieszczańskiej, stał się także osobą odpowiedzialną za bezpieczeństwo króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. 2 sierpnia 1794 r. został mianowany przez Tadeusza Kościuszkę pułkownikiem i upoważniony do wystawienia pułku piechoty oraz objęcia w nim nominalnego dowództwa. W czasie walk w obronie stolicy był dwukrotnie ranny. Pod koniec powstania został wysłany z misją do rodzinnej wielkopolski, gdzie go aresztowano. W grudniu 1794 roku Prusacy przekazali Kilińskiego Rosjanom, a ci z kolei umieścili go w twierdzy pietropawłowskiej. W trakcie pobytu w więzieniu pod namową Juliana Ursyna Niemcewicza napisał swoje pamiętniki. Z twierdzy wypuszczono Kilińskiego w 1796 roku. Do Warszawy wrócił rok później i został triumfalnie powitany przez mieszkańców. Obawiając się rewolty, władze carskie deportowały go na Wschód. Kiliński zamieszkał w Wilnie, gdzie dalej szył buty, a po pwnym czasie udało mu się wrócić do Warszawy. Tu zmarł 28 stycznia 1819 roku w swoim domu przy ul. Szeroki Dunaj. Pochowany został pod ściana kościoła na Powązkach Jego pogrzeb był wielką demonstracja patriotyczną. Niestety jego mogiła została zniszczona w czasie przebudowy świątyni. Pomnik bohaterskiego szewcaProjekt pomnika Jana Kilińskiego został wybrany podczas zamkniętego konkursu, ogłoszonego w 1931 r., a rozstrzygniętego dwa lata później. Odlew wykonano w 1935 w zakładzie "Braci Łopieńskich". Pierwotną lokalizacją pomnika był skwer na pl. Krasińskich na przeciwko kościoła garnizonowego (por. zdjęcie). Postać Kilińskiego wyrzeźbił Stanisław Jackowski. Ten absolwent krakowskiej ASP i historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim przed II wojną światową żył i tworzył w Warszawie. Jego autorstwa jest jedna z serii rzeźb "Tancerka", znajdująca się w Parku Skaryszewskim oraz figura "Chłopiec z krokodylem" - jej kopia zdobi środek placu Dąbrowskiego. W lutym 1942 r w odwecie za zdjęcie niemieckiej tablicy z pomnika Kopernika - pomnik KIlinskiego zdemontowany został przez Niemców i przetransportowany do Muzeum Narodowego. 11 lutego 1942 r. odkręcenia czterech śrub tablicy dokonał Maciej Aleksy Dawidowski, czyli "Alek", jeden z późniejszych bohaterów powieści "Kamienie na szaniec" Aleksandra Kamińskiego. Młody człowiek chciał w ten sposób uczcić rocznicę urodzin tego, co "wstrzymał słońce, ruszył ziemię". Chodziło zaś o tablicę od strony kamienicy Zamoyskich o treści DEM GROSSEN ASTRONOMEN NIKOLAUS KOPERNIKUS (Wielkiemu astronomowi Mikołajowi Kopernikowi), którą Niemcy prowokacyjnie przykryli polską MIKOŁAYOWI KOPERNIKOWI RODACY. Pomimo neutralnej treści tablicy, była odbierana jako akt germanizacji astronoma. Po tej akcji "Alek" zyskał nowy przydomek - "Kopernicki". Na tym jednak nie koniec, "Alkowi" bowiem udało się wyśledzić, dokąd Niemcy zawieźli zdemontowany pomnik Kilińskiego - z powieści "Kamienie na szaniec" dowiadujemy się, że ciężarówka z fragmentami monumentu jechała bardzo wolno, pozwalając na tropienie pojazdu. Okazało się, że Kiliński "wylądował" w Muzeum Narodowym. W kilka dni póżniej na murze Muzeum pojawił się napis "Jam tu, ludu W-wy, Kiliński Jan", który oczywiście wymalował "Alek", a po mieście w trakcie demontażu pomnika, jak i później krążył humorystyczny wierszyk, kończący się słowami: "Nad straconą kenkartą Kopernik się biedzi,Bo astronom zawinił, a szewc za to siedzi." W 1945 r. pomnik został ustawiony naprzeciwko Muzeum Narodowego, we wrześniu 1946 r. wrócił na plac Krasińskich, zaś w listopadzie 1959 r. został przeniesiony na Podwale. AKŁ/ Marian Drozdowski, Jan Kiliński (1760-1819). Przywódca „stanu trzeciego" Warszawy [w]: Zrodziła ich Ziemia Mogileńska, praca pod redakcją Czesława Łuczaka, Aleksander Kamiński, Kamienie na szaniec/ zdj. Wojskowa Agencja Fotograficzna powrót

Z obecnej: [Warszawa] Pomniki i inne formy memmoratywne w przestrzeni publicznej. Na coś w stylu: [Warszawa] Pomniki, tablice i inne formy upamiętnienia (lub upamiętniające) Po prostu mało kto używa słowa memoratywny - w obiegu językowym ta druga forma (upamiętnienie) wydaje się bardziej intuicyjna i zrozumiała.

Pomników Jana Pawła II ciągle przybywa. Najnowszy, projektu Jerzego Kaliny, stanął przed Muzeum Narodowym w Warszawie i od razu znalazł się na ustach całej Polski. Praca "Zatrute źródło" zyskuje zarówno obrońców, jak i zagorzałych przeciwników ciskającego meteorytem papieża Polaka. Gdy w sieci przybywa prześmiewczych memów na temat pracy Kaliny, której oficjalne

Opis miejsca Obecny plac jest dawnym dziedzińcem wzniesionego w latach 1677–1695 pałacu Krasińskich. 5 grudnia 1765 pałac został zakupiony przez Rzeczpospolitą na siedzibę Komisji Skarbowej Koronnej. Wówczas też dawny dziedziniec stał się publicznym placem. W 1779 roku naprzeciwko pałacu wzniesiono gmach Teatru Narodowego. Od roku 1833 roku po przeprowadzce teatru do gmachu przy placu Teatralnym stara siedziba teatru została zamieniona w składy różnych materiałów. W 1884 roku ustąpiła miejsca kamienicom czynszowym. W tym czasie przebito również od Świętojerskiej do Długiej ślepą dotychczas od tej strony ulicę Nowiniarską. Porządkując teren, przed elewacjami zbudowanych wówczas kamienic powstał skwer, na którym 19 kwietnia 1936 odsłonięto pomnik bohatera powstania kościuszkowskiego, szewca Jana Kilińskiego. Monument jest dziełem Stanisława Jackowskiego. Odlew rzeźby powstał w wytwórni Braci Łopieńskich. Na cokole umieszczono płaskorzeźbę dłuta Walentego Smyczyńskiego „Kiliński prowadzący powstańców przez pl. Zamkowy”. W 1942 roku Niemcy zdemontowali pomnik w odwecie za zniszczenie niemieckiej tablicy na pomniku Mikołaja Kopernika. Rzeźba Kilińskiego przetrwała wojnę w piwnicach Muzeum Narodowego. Początkowo po naprawie uszkodzeń ustawiono ją w Alejach naprzeciwko muzeum. 1 września 1946 roku pomnik powrócił na plac Krasińskich. Tu właśnie w 1947 roku powstało zdjęcie pomnika z jeszcze niewykończonym cokołem na tle zrujnowanych kamienic przy Nowiniarskiej. W kolejnych latach kamienice rozebrano. W latach 1958-59 uporządkowano plac. Zdecydowano też o kolejnej wędrówce pomnika bohaterskiego szewca. 1 września 1959 roku odsłonięto pomnik w nowej lokalizacji przy zbiegu ulic Podwale oraz Piekarskiej. W pobliżu tego miejsca bohaterski szewc poprowadził szturm na rezydencję ambasadora rosyjskiego. Park Stryjski ( Park im. Jana Kilińskiego we Lwowie, ukr. Стри́йський парк у Львові) – jeden z największych parków Lwowa, założony w 1877 według projektów inspektora ogrodów miejskich Arnolda Röhringa. park Stryjski. Pomnik Jana Kilińskiego w parku. Państwo. Wybraliśmy 3 ciekawe propozycje. Mają różny czas przejścia, i właśnie dlatego każdy znajdzie coś dla siebie. Razem z Taseo proponujemy Wam 3 trasy na zdrowy spacer w odległości do 10 km od Pruszkowa. Co tydzień wybieramy inny zestaw. Sprawdź, jakie trasy spacerowe w okolicy Pruszkowa proponujemy na weekend. AgVkX8p.

305fdidbmo.pages.dev/266

305fdidbmo.pages.dev/345

305fdidbmo.pages.dev/19

305fdidbmo.pages.dev/109

305fdidbmo.pages.dev/233

305fdidbmo.pages.dev/265

305fdidbmo.pages.dev/48

305fdidbmo.pages.dev/81

305fdidbmo.pages.dev/91

pomnik jana kilińskiego w warszawie